Policja w Irlandii, tak jak większość jednostek państwowych ma swoją irlandzką nazwę, która w pisowni wygląda tak: An Garda Síochána, a wymawia się to mniej więcej tak: “garda szikona”. O policjancie mówi się w skrócie “garda” (nigdy przenigdy policeman/woman/person) a o policji generalnie (oprócz Garda Síochána) Gardaí (wymawia się to “gardi“)

Posterunek policji w miejscowości Ardagh 

Jak dotąd miałam dwa razy do czynienia z tutejszą policją i muszę powiedzieć, że miałam szczęście bo są to sympatyczne doświadczenia.

Mój pierwszy raz był związany z wyborami. Jakiś czas po tym jak zamieszkałam w Irlandii, zbliżały się wybory lokalne w których chciałam wziąć udział. Aby móc głosować musiałam wpisać się na listę wyborców, ale jako przyjezdna z UE po raz pierwszy zapisująca się na taką listę, potrzebowałam aby właśnie policja potwierdziła moją tożsamość (lub mój lokalny urząd ale na policję miałam bliżej). Wypełniłam więc stosowny dokument, że ja to ja i z dowodem osobistym wybrałam się na pobliski posterunek, aby tam potwierdzono, że ja to ja i następnie przybito pieczątkę, która nada ważności dokumentowi mówiącemu, że ja to ja. 😉  Na posterunku w okienku zastałam jednego pana gardę. Mówię mu więc co i jak. Pan garda podrapał się bo głowie i mówi:

– ok, daj ten papier to podpiszę i ostempluję

Podałam mu papier i szukam dowodu w torebce, mówiąc przy okazji co robię, że szukam dowodu żeby mógł potwierdzić że ja to ja. Pan garda podrapał się ponownie w głowę i powiedział:

– ale po co mi twój dowód. Przecież to logiczne, że ty to ty. Po co ktoś miałby przyjść w twoim imieniu i zarejestrować się do wyborów i udawać że jest tobą?

Pomyślałam wtedy, że pan garda jest geniuszem. Ja też w sumie jestem geniuszem bo myślałam dokładnie to samo, ale nie ma jak usłyszeć potwierdzenie z ust pana gardy. Następnie pan garda zapytał się:

– i co dalej? Co robisz z tym papierem?

Powiedziałam mu, że teraz to muszę ten papier albo osobiście albo pocztą wysłać pocztą do urzędu lokalnego i że wybrałam pocztę. Pan garda podrapał się po głowie i powiedział:

– poczekaj znajdę ci służbową kopertę, taką z harfą wiesz, to nie będziesz musiała przyklejać znaczka.

(harfa jako godło Irlandii widnieje na kopertach pism urzędowych i oczywiście takie pismo jest zwolnione z zakupu znaczka)

Nieco zdziwiona tą propozycją powiedziałam ok, czekając cierpliwie aż pan garda, nie przestając drapać się w głowę jak chłopek roztropek, znajdzie kopertę. Gdy już znalazł kopertę, podał mi ją z uśmiechem i powiedział:

– masz i włóż już ten papier do koperty i zaadresuj a ja ci w tym czasie znajdę taśmę klejącą

Po czym zaczął szukać taśmy, uprzednio oczywiście drapiąc się po głowie. A ja karnie jak uczniak robiłam co mi mówił. Po znalezieniu taśmy klejącej, szukał jeszcze nożyczek i ogólnie było jakbym spotkała policjanta ze Złotopolskich (nie wiem dokładnie ale Mama coś na ten temat mówiła)

Drugi raz miałam do czynienia z policją jakieś 4 lata później. W pewny sobotni poranek chciałam zaparkować samochód przy Merrion Square. Kolejnego dnia wiodła tamtędy trasa jakiegoś biegu (tych co chwilę mnóstwo w Dublinie) i stały już przygotowane pachołki i szarfy do blokowania miejsc parkingowych. Żaden samochód więc tam nie zaparkował ale ja zauważyłam plakaty oznajmujące, że zakaz parkowania obowiązuje od godziny 14.00 w sobotę do późnych godzin w niedzielę.  Spokojnie postanowiłam zaparkować  bo wiedziałam, że wrócę przed godziną 14 z  powrotem do samochodu. I wróciłam. Za wycieraczką samochodu zastałam wizytówkę od gardai. Na wizytówce informacja: “kierowco zaparkowałaś nielegalnie. ”

No powiedzcie sami, nawet jakbym chciała to osobiście nie mogę się skarżyć na policję…chyba, że zaczniemy rozmawiać o skandalach z jej udziałem. 🙂